Anhui, Een folkloristisch dorpje en The Yellow Mountains

The Village

Het was weer een vakantiegevoel vanochtend. Om 0615 ging de wekker en om 0700 ontbijt. Een westers ontbijt wel te verstaan want het was wit brood, met speigelei, kuipjes jam en een kuipje lokale yohurt. Om 0730 kwam de gids binnen. Wat een energie heeft deze dame en zo gebeurde het dat we vertrokken naar een oud folkloristisch dorpje een kleine 80 minuten rijden van het hotel. Ze heeft heel veel verteld, maar 1 ding is me bijgebleven en behoeft nadere aandacht.

In het dorpje wordt getrouwd, dat is niet bijzonder te noemen. Dat gebeurt wel vaker, maar vervolgens blijft de vrouw in het dorp en zorgt voor de dagelijkse gang van zaken die nodig zijn om het voortbestaan van haar en later ook de kinderen te voorzien van een natje en droogje. Dat is allemaal prima, maar en ik hoor het u denken...waar blijft de man in dit verhaal? Nou dat is een fascinerend gegeven en ik zal uitleggen waarom. De man neemt, na de trouwerij de kuierlatten en gaat werken ergens in een stad naar zijn keuze en trouwt daar vervolgens nogmaals. Hij ziet zijn eerstgetrouwde vrouw niet of sporadisch en bouwt een nieuw leven op in een stad. Hoe vaak hij dat truukje mag uithalen weet ik niet , maar ik vind het heel bijzonder.

Onderstaand de foto's van ons bezoek. Het dorpje heeft vele gebouwen die niet zijn voorzien van ramen. Dit ivm warmte en koude.

De Mountains

Tja en dan ga je naar de Yellow Mountains. Ik weet, vanuit hun reisbloq, dat de Damstraatjes er ook zijn geweest, dus de verwachting was, als het waar is wat Roel allemaal schrijft, hoog te noemen.

Om aan te geven welk gebied wij hebben ontgonnen volgt hier de kaart.

Het omcircelde gebied is daar waar wij hebben gewandeld? De rechte lijn is de cableway. Het gebeuren ervoor is de route van de shuttlebus die zich kenmerkt door zijn vele haarspeldbochten, wegwerkzamheden, tegenliggers en hele diepe afgronden. De hierna geplaatste foto's doen geen recht aan de serieuze diepten die het gebied is. Dat u dat weet.

Het is op therapeutische wijze prettig om dit te schrijven. Dat komt voort uit mijn, zoals in de klimsport zo mooi wordt benoemd 'de angst om te vallen'. Ik vereenvoudig dit naar 'ik ben bang dat de boel ineenstort zonder dat ik er grip op heb'. Spiegellogen onder ons noemen het controleverlies. De overige gezinsleden hadden het beter naar hun zin en dat is te zien om een foto verderop in dit verhaal.

De schrijver, duidelijk niet in zijn element, maar ik lach tenminste nog, al lijkt het op kiespijn.

Bovenstaande is belangrijk om te begrijpen waarom ik de rit naar de bergen enigzins stil was. Ik wist dat het loopbaar was en een vrolijke kabelbaan ons naar grote hoogten bracht, maar verder niet en dat knaagt.  De gids vertelde enthousiast in zeer rap Engels over wat we gingen doen: 80 minutes to the mountains, 25 minutes by shuttlebus, 10 minutes cableway en 3 up to 4 hours walking. Goed verhaal, maar aansluitend vertelde ze dat we van 300 mtr naar 800 mtr met de shuttlebus en van 800 naar 1650 mtr met de cableway. En dat is intressant te noemen want hoe bereik je die hoogte in korte tijd?

Nou dat lukt door de cableway op sommige stukken serieus steil omhoog te laten gaan zodat er diepe valleien worden geformeerd onder het cabinetje waarin wij zitten.

Onderweg hadden we prachtig weer. De toppen waren helder en de vallei was van een volmaakte schoonheid. De gids vertelde dat als je de zonsopkomst of zonsondergang bekijkt vanaf bepaalde pieken het een prachtig gezicht is. Ik heb redelijk veel strak voor me uitgekeken en zelfs toen vond ik het een akelige diepte om te zien, maar wat een schoonheid. Zo mooi.

De foto's vanuit de cabine.

Na het, voor mij tenminste, angstige avontuur in de kabelbaan, startte onze voetreis die zich kenmerkte door vele up's en down's en deze vonden niet plaats op de maatschappelijke ladder, maar gewoon door heel veel en dan nog een keer veel met een beetje extra erbij traptreden. 

Jolanda had het op de terugweg erg zwaar door de verzuring in haar benen, maar ik moet zeggen ze heeft het gedragen als een man. Waar mijn bewondering helemaal naar uit ging waren de dragers. Deze mensen bevoorraden dagelijks de hotels, want die zijn er, met eten en drinken. Zij hebben een dagtaak aan het vele malen heen en weer lopen.

Onderweg op diverse plaatsen gerust en foto's gemaakt. Helaas was er veel fog die optrok als wij geen mogelijkheid meer hadden om foto's te maken en andersom.

Er is ook gefilmd uit de kabelbaan.Een filmpje probeer ik te posten. Deze is dan te vinden onder het kopje video's.

Na een lange dag waren we rond 1730 weer terug bij het hotel. We zijn moe. De kinderen sliepen al in de bus dus die houden ons vanavond wel wakker.

Morgen een hele lange treinreis met dito autorit en dan... zijn we vijf dagen in een zeer luxueus gebeuren.

Groetjes Wij.