Xuzhou kindertehuis

Voordat ik verder ga eerst het volgende. Dit verhaal beschrijft een chronologische volgorde van de dag waarbij we aan de oppervlakte blijven over datgene wat we hebben meegemaakt en gezien. Kai maakt daarin uiteindelijk zelf zijn keuze of hij dat later wil delen. Dit verhaal is met zijn goedkeuring geschreven en geplaatst.

Wat een dag, wat een dag. Er zijn dingen gebeurt die we niet hadden verwacht. Verwachtingen werden gewekt en hoop doofde langzaam uit. Een lichtpuntje hoe klein ook blijft bestaan.

Bij de oplettende lezer is er mogelijk al een wenkbrauw opgetrokken in het verhaal van de vlucht van Frankfurt naar Beijing. Voor wie het niet weet, in het kort de strekking: In het vliegtuig heb ik een heel prettig gesprek gehad met Irene. Zij vertelde over de zoektocht die zij heeft gedaan in China en hoe deze uiteindelijk heeft geleid tot het vinden van de biologische ouders van hun kind. Ik vertelde over onze plannen om nabij het kindertehuis en de vindplek flyers op te hangen. Van Irene kreeg ik goede tips die een andere invalshoek benaderen. Mogelijkheden die we zeker willen gaan inzetten, maar die ook tot een teleurstellend resultaat kunnen leiden.

Vanochtend na het ontbijt werden we opgehaald door Denise. 

0950 uur. Kai staat op de inrit van zijn kindertehuis waar wij 9 jaar geleden voor het laatst waren.

Het kindertehuis is een zogenaamd safe children house. Dat houdt in dat het kindertehuis een speciale ruimte heeft waar ouders hun baby ongezien kunnen achterlaten. In de ruimte is 24/7 videotoezicht aanwezig zodat er snel kan worden gehandeld. Dit gebouwtje bevindt zich op de inrit aan de linkerzijde, vanuit Kai gezien.

We lopen naar de voor ons vertrouwde ingang en maken weer een groepsfoto.

We werden hartelijk ontvangen door dezelfde directrice, mrs Tang. Ze herkende Kai onmidde;lijk. Ze had voorwerk gedaan op onze vraag, al gesteld vanuit Nederland een ruime tijdsperiode terug, of er meer informatie aanwezig is omtrent Kai zijn biologische ouders. Dat wat ze aan extra informatie heeft gekregen heeft ze verteld, uiteraard vertaald door Denise.

 Daarna zijn de cadeautjes gegeven. Ze kregen een prachtig fotoboek over Kai gedurende de jaren. Ze zijn er blij mee en het ligt voor elke nanny ter inzage. Aansluitend is het gedoneerde geld overhandigd. Dank voor datgene wat we hebben mogen ontvangen. Het geld zal worden besteed aan presentjes voor de kinderen. Geloof me als ik schrijf dat ze dat goed kunnen gebruiken.

Daarna gingen we naar het nieuwe gebouw. Het kindertehuis is op hetzelfde terrein en faciliteert inpandig een prachtig medisch ziekenhuis voor kinderen. De kinderen verblijven daar continue en krijgen alle benodigde medische zorg, met uitzondering van operaties, in het gebouw. We hebben een rondleiding gekregen en wat foto's gemaakt. Monique en Mario jullie gaan deze zeker zien. We werden onthaald als good people en men was erg blij met onze komst. We zijn het hele gebouw rondgeleid en hebben alle kinderen mogen zien, yoghurt meegedronken bij de lunch met de kinderen en alle ruimten bekeken.

Onderweg is Kai herkent door een zuster

en door de dokter.

Kai vindt het erg prettig om te weten dat er al drie personen zijn die hem kennen vanaf dat hij klein was.

Naar aanleiding op onze vraag in de zoektocht naar zijn biologische ouders gebeurde er iets heel moois. Tegenwoordig wordt bij alle kinderen bloed afgenomen en verwerkt in de landelijke DNA bank van de Chinese politie. Ik denk dat ik het doel niet behoef te omschrijven, maar we kregen de kans om er gebruik van te maken.

Na een innig afscheid hebben we de mensen na ruim 1,5 uur vaarwel gezegd en zijn we verder gegaan naar nog twee locaties.

Deze locaties zijn voor Kai.

Vanuit de tips van Irene, maar ook op advies van Denise en mrs. Tang zijn we naar het politiebureau gegaan waar mogelijk de agent aanwezig was die de aangifte heeft opgemaakt. Helaas was deze vrij, maar we hebben een flyer achtergelaten en de collega's geven deze aan hem door. Het was heel bijzonder dat ze ons in het systeem lieten kijken en namen ons mee naar die ene special dag. En dan volgt dit: Het procesverbaal van aangifte. Weer een belangrijk moment voor Kai om zich gekend en erkent te zien worden omtrent zijn bestaan in China.

Aansluitend zijn er nog bijzondere ritjes geweest. Deze betreffen het cursief gedrukte aan het begin van dit verhaal.

Nu is het avond. Jolanda heeft op haar tenen gelopen. Ze heeft een serieuze verkoudheid en is gaan slapen direct na terugkomst in het hotel.

Van Denise hebben we afscheid genomen. Mogelijk zien we elkaar morgen nog in Nanjing en ontmoeten we haar gezin. Gelukkig hebben we Wechat en houden we daarmee contact.

Groetjes van ons