Hangzhou (Het raadsel van de Pagode, Petertje zijn Waterloo en Heifang Street)

Een ietwat dramatische omschrijving in het 2e gedeelte van de titel, maar ik kan u nu al gerust stellen dat het berust op een spreekwoordelijk gezegde. Ik vermeld dat even omdat het mij niets is aangelegen om op voorhand mensen te enthousiasmeren om steunbetuigingen te mailen of bezorgd te zijn om mij als persoon.

Vandaag was het plan om de pagode van dichtbij bekijken. De pagode is de feestelijk verlichte toren gelegen aan de linkerkant van het meer, zodat deze te veraf staat om er, ongeacht dag of nacht, een mooie foto van te nemen. Of wij in staat zijn geweest de pagode te bereikent? Dat zal gaandeweg dit verhaal verduidelijkt worden.

Alleerst laat ik de locatie zien en de te bewandelen route er naar toe. De pagode is omgeven met een zeshoek in eenzelfde kleur als de looproute. De te lopen afstand bedraagt een kleine 2,5 km, bij een temperatuur 37 graden en bewolkt op die momenten dat de zon erachter verdwijnt.

Zoals vermeld was het al een warme dag, maar niet zo heel erg. Er stond een aangenaam windje. Om aan te geven hoe gemakkelijk men went aan de temperatuur alhier, in onze hotelkamer staat de airco op 24 graden en liggen we graag onder ons dekbedje tegen de koude.

Bepakt met twee kleine flesjes water (te weinig) en ingespoten tegen beesten die prikken gaan we op pad. We zien in verbeelding 2 goedgemutse ouders en 2 kinderen die dat wat minder zijn vertrekken richting het lake en vandaar naar het nog door ons te ontdekken gebied.

In het park wordt op diverse manieren gerecreëerd. Tijdens onze beproeving werden wij overvallen door vrolijke muziek. Daardoor aangetrokken en het besluit deze melodieuze klanken te volgen, kwamen wij aan bij een verscholen podium waar vrolijk werd gedanst. Wij waren zelf al behoorlijk warm en bezweet en nog geen half uurtje onderweg, dus vonden wij het al heel knap dat deze inspanning, al is het in de schaduw, werd uitgevoerd. Des te beter begrijpen wij dat de dansers direct na het verstillen van de laatste klanken gaan zitten en hun warme lichaam proberen te koelen met wapperen. Ter nadere verduidelijking, wapperen is met een waaier, afhankelijk van de grootte van de waaier genereer je meer of minder wind, voor je gezicht wapperen zodat er een verkoelend windje ontstaat. Echter, was de rust voor de dansers niet voor lange duur, want aangespoord door en ik vermoed door onze buitenlandse belangstelling, starte de muziekbeheerder direct weer een vrolijk melodietje, waarop de dansers, nog niet bekomen van het vorige optreden, direct weer aan de gang konden. Dat zij het warm hadden kon bij de dansers de pret niet drukken. Het was een vrolijk gebeuren om te zien.

Op nog geen 100 meter verder hoorden wij wederom muziek ondersteund door een galmend gezang. Ook hier zijn wij korte tijd neergestreken. Op Chinese enkelsnarige violen? werd door de twee muzikanten een lied begeleid wat werd gezongen door diegene die daar op dat moment zin in had. 

Onderweg kwamen we deze villa, eenzelfde bootje als gisteren, maar nu zonder opstappers en de koe met de gouden horens tegen.

De pagode konden wij al geruime tijd niet meer localiseren. De temperatuur steeg en het humeur daalde evenals het vochttekort. De twee flesjes waren al snel leeg en de schrijver had hierin geen aandeel gehad.

Plots verschijnt de pagode in beeld evenals wat aangemeerde bootjes, maar ook zagen we de afstand die nog overbrugt moest worden om er daadwerkelijk te komen. De moed zonk ons in de schoenen. Hoe gaan we dit oplossen? Het besluit was rap genomen. Op dezelfde plaats waar we de pagode in het vizier kregen zijn de foto's gemaakt. Vervolgens zijn wij ons gaan begeven naar de uitgang van het park om daar een taxi te pakken die ons naar het hotel kon brengen.

Gedurende de terugweg maakte ik wat foto's van Kai. Plots werd ik duizelig en schoot daarom bij mij de stress erin. Gelukkig was er op een 100 meter afstand een winkeltje waar je drinken kon kopen en voorzien van airconditioning. Daar ging het al snel beter met ons Petertje, maar bij mij zat de schrik er goed in. Ook had ik veel trek. Terugkijkend kan ik wel stellen dat het een combinatie was van hongerklop, te weinig drinken, het warme benauwde weer, het stug doorlopen en dan ook nog bukken en buigen voor die ene foto, die dan vervolgens ook nog mislukt. Vervolgens zijn we volgens plan met de taxi naar het hotel gebracht. Bovenstaande was dus mijn Waterloo.

In het hotel lekker bijgekomen en rond 1830 zijn we naar Heifang Street gewandeld. Een heel leuk straatje waar de Chinese toerist graag te vinden is. Aangezien we veel trek hadden en even geen zin om te zoeken naar een restaurantje, hebben we gezondigd bij de McDonalds. 

Het straatje was super leuk om doorheen te lopen. Onderweg was er veel te zien en konden broer en zus het prima vinden met elkaar. 

Aan het einde kregen we nog een muziekaal intermezzo van de Chinese Fluitsma en van Thijn te zien.

En ik denk dat na het zien van deze foto, dat de uitdrukking 'muziek verbroederd' klopt.

Groetjes wij.